Zouden we langzamerhand niet stoppen met herdenken van WOII? Moeten we nog stilstaan bij de Joodse slachtoffers van WOII? De laatste mensen die uit eigen ervaring over de oorlog kunnen spreken zijn bijna allemaal overleden. Voor wie herdenken we eigenlijk? En wie gedenken we eigenlijk?

Gisteren was de herdenking "Jom Hasjoa".  De herdenking van de kinderen van de Haagse joodse gemeenschap die in de Tweede Wereldoorlog zijn weggevoerd naar concentratiekampen en daar zijn vermoord.

De herdenking vond plaats in de Kloosterkerk, Lange Voorhout 4 te Den Haag. Jaap Smit, Commissaris van de Koning van Zuid-Holland, vertelde een verhaal over het belang van herdenken. Het doorgeven van de verhalen en het herhalen van de boodschap dat de sjoa nooit meer mag gebeuren is actueler dan ooit. In Nederland is het aantal antisemitische incidenten en bedreigingen in vergelijking met vorig jaar verdubbeld. Stoppen met herdenken is een deel van je geschiedenis en een deel van jezelf vergeten. De leerlingen van Sorghvliet lazen een naam op van een joods kind dat in Den Haag heeft gewoond en in een vernietigingskamp om het leven is gebracht. Zes namen. In iedere naam klonk een miljoen namen. Het was een indrukwekkende herdenking. De muzikale medewerking was in handen van chazan Oz Shasha. Na afloop legden we bloemen bij het Joods Kindermonument op het Rabbijn Maarsenplein